شبی ای فتنه گر مهمان من باشی چه خواهد شد

شبی ای فتنه گر مهمان من باشی چه خواهد شد ؟

شراب روح سرگردان من بـاشی چه خواهد شد ؟

اگر یک شب غرور حسن روز افزون نهی از سر

به فکر درد بی درمان من بـاشی چه خواهد شد ؟

سراپا آنی و از هر چه گویم خوشتر از آنی

شبی ، روزی ، بتاگر زان من باشی چه خواهد شد ؟

گر ای شیرین تـر از عُمر ، این دل دیوانه بنوازی

گر ای خوشتر زجان ، جانان من باشی چه خواهد شد ؟

غمت ناخوانده مهمانی ست هر شب در سرای من

اگر یک شب تو خود مهمان من باشی چه خواهد شد ؟

به تاریکی سرآمد عمر من ، ای ماه اگر یکشب

چراغ کلبه احزان من باشی ، چه خواهد شد ؟

به دامـان ریختم شب ها ، ز هجران تو کوکب ها

شبی چون اشک بر دامان من باشی چه خواهد شد ؟

نشستم سالها بر ساحل عشق درخشانت

نشستم سالها بر ساحل عشق درخشانت

و مروارید شعرم را

فرو آویختم بر گردن همرنگ مهتابت

ولی دیشب که بازوی کسی بر گردنت پیچید

ز هم  بگسست گردنبند احساسم

و مروارید ها  در کام موج حسرتم غلتید.

شبی ای فتنه گر مهمان من باشی چه خواهد شد ؟

شراب روح سرگردان من بـاشی چه خواهد شد ؟

اگر یک شب غرور حسن روز افزون نهی از سر

به فکر درد بی درمان من بـاشی چه خواهد شد ؟

سراپا آنی و از هر چه گویم خوشتر از آنی

شبی ، روزی ، بتاگر زان من باشی چه خواهد شد ؟

گر ای شیرین تـر از عُمر ، این دل دیوانه بنوازی

گر ای خوشتر زجان ، جانان من باشی چه خواهد شد ؟

غمت ناخوانده مهمانی ست هر شب در سرای من

اگر یک شب تو خود مهمان من باشی چه خواهد شد ؟

به تاریکی سرآمد عمر من ، ای ماه اگر یکشب

چراغ کلبه احزان من باشی ، چه خواهد شد ؟

به دامـان ریختم شب ها ، ز هجران تو کوکب ها

شبی چون اشک بر دامان من باشی چه خواهد شد ؟

بــه قلبــم نــرسیــدنــد

مــن زخــم‌هــای بــی‌نظیــری بــه تــن دارم

امــا

تــو مهــربــان‌تــریــن‌شــان بــودی

عمیــق‌تــریــن‌شــان

عــزیــزتــریــن‌شــان !

بعــد از تــو آدم‌هــا

تنهــا خــراش‌هــای کــوچکــی بــودنــد بــر پــوستــم

کــه هیــچ‌کــدام‌شــان بــه پــای تــو نــرسیــدنــد

بــه قلبــم نــرسیــدنــد

دوست داشتن

دوست داشتن
درد است
نه دردی که از پای بیفکند
دوست داشتن
زخم است
زخمی که انسان
با دست خویش بر قلب میزند
جریانی تند و دائم
از مبداء تا مقصد
دوست داشتن
فریاد همیشگی قلبها است
و دردی است
که مرحمش
درد است

سوختم در آرزویت ، گر نمیدانی بدان

عاشقم ، عاشق به رویت ، گر نمیدانی بدان

سوختم در آرزویت ، گر نمیدانی بدان

با همه زنجیر و بند و حیله و مکر رقیب

خواهم آمد من به کویَت ، گر نمیدانی بدان

مشنو از بد گو سخن ، من سُست پیمان نیست

هستم اندر جستجویت ، گر نمیدانی بدان

گر پس از مردن بیائی بر سر بالین من

زنده می گردم به بویت ، گر نمی دانی بدان

اینکه دل جای دگر غیر از سر کویت نرفت

بسته آن را تار مویت گر نمی دانی بدان

گر رقیب از غم بمیرد ، یا حسرت کورش کند

بوسه خواهم زد به رویت ، گر نمیدانی بدان

هیچ می دانی که این لاهوتی آواره کیست ؟

عاشق روی نکویت گر نمی دانی بدان

وقتى تو میایى

وقتى تو میایى

به سرزمینى خوشبخت بدل مى شوم

به سرزمینى پر از آواز پرنده

وقتى تو مى روى

سر در گریبانم

مثل مردمى كه

كسى را از دست داده اند

تو کیستی که من اینگونه بی تو بی تابم ؟

تو کیستی که من اینگونه بی تو بی تابم ؟

شب از هجوم خیالت ، نمی برد خوابم

تو چیستی که من از موج هر تبسم تو

بسان قایق سرگشته ، روی گردابم!

تو در کدام سحر ، بر کدام اسب سپید؟

تو را کدام خدا ؟

تو از کدام جهان ؟

تو در کدام کرانه ، تو از کدام صدف ؟

تو در کدام چمن ، همره کدام نسیم ؟

تو از کدام سبو ؟

من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه !

چه کرد با دل من آن نگاه شیرین ، آه !

مدام پیش نگاهی ، مدام پیش نگاه !

کدام نشئه دویده ست از تو در تن من ؟

که ذره های وجودم تو را که می بینند

به رقص می آیند !

سرود می خوانند!

چه آرزوی محالی ست زیستن با تو

مرا همین بگذارند یک سخن با تو